Profesor Klementyna Żurowska urodziła się 24 maja 1924 roku w miejscowości Perespa, w ówczesnym województwie lwowskim. Rodzice, Karolina z Kraińskich i Roman Żurowscy, byli właścicielami majątku i fabryki włókienniczej oraz samodziałów wełnianych w Leszczkowie niedaleko Lwowa. Ojciec — inżynier architekt, kolekcjonował też sztychy i starodruki. Klementyna była najmłodsza spośród pięciorga rodzeństwa. Do wybuchu wojny uczęszczała do gimnazjum w Jarosławiu, a gdy po wybuchu wojny rodzina Żurowskich przeniosła się do Warszawy, Klementyna kontynuowała naukę na tajnych kompletach. W grudniu 1942 roku, na skutek denuncjacji złożonej przez konfidenta gestapo, została aresztowana wraz z całą rodziną. Trzy tygodnie spędziła w areszcie na Pawiaku, a następnie została wywieziona do obozów koncentracyjnych — najpierw do Majdanka, a następnie do Ravensbrück. Ojciec Klementyny Żurowskiej został zakatowany przez gestapo w więzieniu na Szucha w Warszawie w roku 1943. W obozie w Ravensbrück Klementyna poznała profesor Karolinę Lanckorońską, która nie tylko prowadziła wykłady dla współwięźniarek, ale też była opiekunką i dla wielu z nich matką. Od tego czasu datuje się wieloletnia znajomość obu Pań, która z czasem przerodziła się w przyjaźń. Po uwolnieniu z obozu Klementyna wróciła do kraju, mimo że najbliżsi zdecydowali się pozostać na emigracji. W czerwcu 1946 roku zdała maturę w liceum żeńskim sióstr Niepokalanek w Szymanowie, a jesienią tegoż roku rozpoczęła studia z historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Pracę magisterską, pisaną pod kierunkiem prof. Wojsława (Vojeslava) Molè obroniła w roku 1952, uzyskując stopień magistra filozofii. Od jesieni 1952 roku Klementyna Żurowska podjęła pracę w Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu, początkowo w dziale naukowo-oświatowym. Od roku 1957 rozpoczął się okres licznych wyjazdów na stypendia naukowe do Francji (1958–1960 — Centre d’Études Supérieures de Civilisation Médiévale w Poitiers), a następnie do Szwajcarii, Niemiec i Włoch (Fundacja Lanckorońskich). Po powrocie do Krakowa w roku 1960 rozpoczęła pracę na Uniwersytecie Jagiellońskim jako asystent w Katedrze Historii Sztuki Średniowiecznej. W latach 1960–1965 brała udział w pracach badawczych prowadzonych w opactwie tynieckim, a w roku 1964 uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie pracy poświęconej czteroapsydowej rotundzie na Wawelu. W roku 1966 Klementyna Żurowska odbyła roczne stypendium w Szwajcarii oraz wyjazdy naukowe do Niemiec, Belgii i Francji. Owocem tych podróży była rozprawa habilitacyjna poświęcona odkryciom w Tyńcu, opublikowana jako artykuł Romański kościół benedyktynów w Tyńcu (1971). Kolokwium habilitacyjne odbyło się w roku 1971. W latach 1974–1978 uczona pełniła funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Historii Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Tytuł profesorski nadano Jej w roku 1990. Dopiero, ponieważ fatalna (!) opinia, jaką wystawiał Jej Komitet Krakowski PZPR powodował blokadę nadania tytułu. Od 1994 roku Pani Profesor jest też członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Z Ostrowem Lednickim badawczo związała się od 1987 roku, gdy w latach 1987–1991 kierowała zespołem badającym relikty budowli na Ostrowie Lednickim, a w latach 1992–1994 — pracami weryfikacyjnymi związanymi z reliktami palatium w Gieczu.
Za swą działalność naukową i dydaktyczną była kilkakrotnie honorowana nagrodami Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Została także odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi w roku 1981, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski w roku 1990, Medalem Komisji Edukacji Narodowej w roku 1992 oraz papieskim medalem Pro Ecclesia et Pontifice w roku 1994. W roku 1994 została także powołana na członka korespondenta Polskiej Akademii Umiejętności, od tegoż roku pozostaje na emeryturze.
Życie naukowe Klementyna Żurowska związała z Uniwersytetem Jagiellońskim. Zainteresowania badawcze skupiła szczególnie na architekturze przedromańskiej i romańskiej w Europie, a zwłaszcza w państwie piastowskim. Pani Profesor jest autorką kilkudziesięciu prac poświęconych tej tematyce, a spośród nich szczególnie należy wymienić: Rotunda wawelska. Studium nad centralną architekturą epoki wczesnopiastowskiej (1968), wspomnianą pracę nad kościołom benedyktynów w Tyńcu, a także następujące publikacje: Działalność architektoniczna benedyktynów w Wielkopolsce w drugiej połowie XI wieku (1971); Kościół opactwa benedyktynów w Mogilnie po badaniach z lat siedemdziesiątych (1989); Geneza zachodniej części tzw. drugiej katedry wawelskiej (1972) czy pracę poświęconą kościołowi św. Gereona na Wawelu — Zagadnienie transeptu pierwszej katedry wawelskiej (1965). Podsumowaniem jednego z etapów prac Pani Profesor jest książka Studia nad architekturą wczesnopiastowską (1983). Ważnymi publikacjami są także prace dotyczące mecenatu artystycznego pierwszych Piastów: Mecenat Mieszka I w dziedzinie architektury murowanej (1992) oraz Architektura monumentalna u progu chrześcijaństwa w Polsce (1988). Publikacje profesor Żurowskiej w języku niemieckim, francuskim i włoskim przyczyniały się do rozpowszechniania wiedzy o początkach sztuki i architektury w państwie pierwszych Piastów pośród badaczy europejskich. Jednak wśród prac Pani Profesor wyjątkowe miejsce zajmuje publikacja podsumowująca badania prowadzone w latach 1987–1991 na Ostrowie Lednickim: U źródeł chrześcijaństwa w Polsce. Ostrów Lednicki (1993). Profesor Żurowska była zaangażowana bezpośrednio w prace terenowe na wyspie, koordynując badania wokół lednickich ruin. Była też redaktorką całości i autorką kilku tekstów wspomnianej publikacji.
Klementyna Żurowska nie była zatem wyłącznie badaczem teoretykiem, którego wiedza czerpana jest jedynie z archiwów i kwerend bibliograficznych. Brała czynny udział w interdyscyplinarnych badaniach terenowych, współpracując z archeologami podczas wykopalisk na Wawelu, w Tyńcu, na Ostrowie Lednickim czy w Gieczu. Tym samym jej doświadczenie naukowe budowane było w toku wielomiesięcznych sezonów wykopaliskowych, których efekty uzupełniała studiami nad literaturą przedmiotu w bibliotekach całej Europy oraz rozmowami i konsultacjami z mediewistami innych dyscyplin, m.in. z prof. dr hab. Brygidą Kürbis czy prof. dr. hab. Gerardem Labudą. Równocześnie przez swą wieloletnią działalność dydaktyczną propagowała wśród studentów wiedzę i umiejętność krytycznej oceny dziedzictwa doby pierwszych Piastów.
Dorobek profesor Klementyny Żurowskiej stał się podstawą powołania w roku 1997 w Instytucie Historii Sztuki UJ specjalnej Pracowni Badań nad Architekturą Wczesnośredniowieczną. Jest to jedyna jednostka naukowo-dydaktyczna w kraju o takim charakterze kontynuująca zainicjowaną przez Panią Profesor interdyscyplinarną współpracę z różnymi ośrodkami w zakresie badań nad architekturą wczesnopiastowską.
W okresie pracy na uczelni była cenionym pedagogiem i wykładowcą, kierującym się w swych działaniach silnym poczuciem etyki. Zawsze gotowa do bezinteresownej pomocy cieszy się do dziś wielkim szacunkiem swoich uczniów i wdzięczną pamięcią wszystkich współpracowników. Bezsprzecznie Jej wiedza poparta entuzjazmem i oddaniem nauce oraz badaniom sprzyjały nawiązywaniu kontaktów i budowaniu autorytetu.
Historii sztuki i początkom architektury kamiennej na naszych ziemiach Pani Profesor poświęciła całe życie. Ale obok tej zawodowej pasji miała jeszcze jedną, o której nie wszyscy wiedzą. Uwielbiała (dziś już nie jeździ) prowadzić auta, podróżować samochodem — być kierowcą. Miałem przyjemność być wieziony przez Nią niegdyś wieczorem w Krakowie. Nagle skierowaliśmy się na krakowski Rynek i chyba z przerażeniem stwierdziłem: „Pani Profesor, wjeżdżamy na Rynek!ˮ. Na moje zdziwienie odpowiedziała spokojnie: „Teraz możemy, bardzo to lubię!ˮ, oczywiście, uśmiechając się promiennie…