logo
Facebook - Strona Muzeum Instagram - Strona Muzeum
Ostrów Lednicki Wielkopolski Park Etnograficzny Giecz Grzybowo

Zaplanuj zwiedzanie

Ceny biletów Godziny otwarcia Baza gastronomiczna i noclegowa Dostępność

Oddziały

Ostrów Lednicki Wielkopolski Park Etnograficzny Giecz Grzybowo

Misja

Historia

Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy Ostrów Lednicki Wielkopolski Park Etnograficzny Rezerwat Archeologiczny Gród Wczesnopiastowski Gieczu Rezerwat Archeologiczny Gród w Grzybowie Ostrów Radzimski

Zbiory

Ostrów Lednicki Wielkopolski Park Etnograficzny Rezerwat Archeologiczny Gród Wczesnopiastowski w Gieczu Rezerwat Archeologiczny Gród w Grzybowie Ostrów Radzimski Dziekanowice stan. 22 Muzeum na światowych wystawach

Zespół

Rada Muzeum

WRPO

Nagrody

Otrzymane - Sybilla i Izabella Przyznawana - Nagroda Lednickiego Orła Piastowskiego

Bractwo Dzwoników Dzwonu Mieszko i Dobrawa

Newsy Kalendarium wydarzeń 2019 Przetargi
Oferta Ostrów Lednicki Wielkopolski Park Etnograficzny Giecz Grzybowo Ostrów Radzimski Nauczyciele Osoby z niepełnosprawnością Widzowie indywidualni (dzieci-młodzież-dorośli) Zajęcia poza muzeum – „Poza białym sześcianem”

Ostrów Lednicki

Wystawy stałe Wystawy czasowe Wystawy objazdowe Archiwum

Wielkopolski Park Etnograficzny

Wystawy stałe Wystawy czasowe Archiwum

Rezerwat Archeologiczny Gród Wczesnopiastowski w Gieczu

Wystawy stałe Wystawy czasowe Archiwum

Rezerwat Archeologiczny Gród w Grzybowie

Wystawy stałe Wystawy czasowe Archiwum

Ostrów Radzimski

Wystawy stałe Wystawy czasowe Archiwum

Punkt Etnograficzny w Rogierówku

Wydawnictwa
Kontakt
☰

Wielkopolski Park Etnograficzny


 

 

 

1948-1966
Ogólnopolska, powojenna dyskusja nad celowością i sposobem organizacji muzeów na wolnym powietrzu (potocznie zwanych skansenami) w Polsce. 
Skutkiem m. in. propozycja pracowników Muzeum Narodowego w Poznaniu dotycząca założenia w pobliżu zespołu pałacowo-parkowego w Rogalinie przy muzealnej ekspozycji etnograficznej na wolnym powietrzu. Pomysłu nie zrealizowano, jednak od tej pory regularnie podejmowano temat lokalizacji przyszłego parku etnograficznego w Poznańskiem.
 
1969
Decyzja o lokalizacji Muzeum Wsi Wielkopolskiej przy Muzeum Narodowym Rolnictwa w Szreniawie dzięki determinacji niestrudzonego propagatora idei stworzenia w Wielkopolsce parku etnograficznego – dra Stanisława Błaszczyka. Ostatecznie park nie powstaje, ale sporządzona na potrzeby jego budowy i organizacji szczegółowa dokumentacja posłuży w niedalekiej przyszłości do stworzenia Wielkopolskiego Parku Etnograficznego w Dziekanowicach. 
 
1969
Powstaje Muzeum Początków Państwa Polskiego na Lednicy (późniejsze Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy). Dyrektorem zostaje Jerzy Łomnicki, który oficjalnie występuje do władz wojewódzkich o podjęcie decyzji w sprawie budowy Wielkopolskiego Parku Etnograficznego (WPE) na obrzeżu jeziora Lednica, we wsi Dziekanowice jako działu w/w Muzeum. 
 
1974
Decyzja Wojewódzkiej Komisji Planowania o ostatecznym ustaleniu lokalizacji Wielkopolskiego Parku Etnograficznego (WPE) nad jeziorem Lednica we wsi Dziekanowice. W tym czasie przeniesiono pierwsze obiekty na teren przystani promowej i utworzono kolekcję architektury wiejskiej określonej mianem ”Mały Skansen”.
 
1975
Formalne zatwierdzenie projektu koncepcji przestrzennej i funkcjonalnej WPE przez Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków i Dyrektora Urzędu Kultury i Sztuki w Poznaniu do jak najszybszej realizacji przez Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy.
 
1975-1982
Pierwszy etap budowy Parku według założonego planu stworzenia syntetycznego obrazu typowej, wielkopolskiej wsi z XVIII-XIX wieku. 
Krótko po zatwierdzeniu w/w projektu koncepcji WPE, sporządzono inwentaryzacje pierwszych budynków przewidzianych do przeniesienia na teren WPE: karczmy z Sokołowa Budzyńskiego, domu podcieniowego z Wolicy, spichlerza chłopskiego z Godzieszy Wielkich i spichlerza dworskiego z Mikołajewic. W 1975 roku przeprowadzono też rozbiórkę domu podcieniowego ze wsi Wolica koło Kalisza, od którego zazwyczaj zaczyna się obecnie zwiedzanie Wielkopolskiego Parku Etnograficznego. 
 
Oprócz niego, w pierwszych latach istnienia WPE przeniesiono na jego teren m. in.:
– karczmę z Sokołowa Budzyńskiego,
– spichlerz z Godzieszy,
– dom podcieniowy ze wsi Ołobok koło Ostrowa Wlkp.,
– trzybudynkową zagrodę z Goździna w zachodniej Wielkopolsce, 
– koło młyńskie do młyna wodnego z Wierzenicy,
– dwa spichlerze – z Dębego k. Czarnkowa oraz z Mikołajewic k. Warty,
– kopie oficyn dworskich z Łomnicy koło Zbąszynia,
– kaplicę-pustelnię z Lasów Grabskich,
– 7 wiatraków różnego typu – paltrak, 5 koźlaków i holender (3 z nich posadowiono na terenie skansenu, 3 w Lednogórze a 1 w Rybitwach 
– w punktach etnograficznych, należących do Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy).
 
W sumie w tym okresie zdołano przenieść i ponownie wznieść 26 obiektów z różnych stron Wielkopolski. W 15 z nich przygotowano ekspozycje muzealne lub pomieszczenia administracyjno-techniczne. Podczas kończącej ten etap jednodniowej dyskusji środowisk muzealniczych i naukowych uznano, że program i realizacja Wielkopolskiego Parku Etnograficznego jest właściwa pod względem naukowym i programowo-skansenowskim. 
 
1982
Oficjalne otwarcie Wielkopolskiego Parku Etnograficznego dla zwiedzających, dokonane przez Andrzeja Kaszubkiewicza – Dyrektora Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy, następcę Jerzego Łomnickiego. 
 
1982-1992
Drugi etap budowy Parku – przyspieszenie tempa konstruowania zabudowań i aranżacji otoczenia. Przeniesione zostają kolejne 23 obiekty. W sumie w tym okresie 41 obiektów zostało całkowicie wykończonych. 
W 25 z nich stworzono różne ekspozycje muzealne, a w 16 pracownie, magazyny, kasę obsługi ruchu turystycznego, pomieszczenia gospodarcze, administracyjne oraz mieszkania. 
 
1984
Przeniesienie na teren skansenu odbywającej się w Muzeum od 1976 roku, najstarszej imprezy plenerowej pt. „Topienie Marzanny” (obecnie „Palenie Marzanny”). Od tego roku odbywa się ona według scenariusza opracowanego przez zespół etnograficzny. Obecnie w formie folklorystycznej zabawy dla młodszych dzieci. 
 
1986
Wprowadzenie do oferty WPE największej imprezy plenerowej pt. „Żywy Skansen”.
 
1993
Wielkopolski Park Etnograficzny staje się oddziałem Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy.
 
1993-2002
Przeniesienie siedziby Dyrekcji i większości działów muzeum z zespołu dworskiego na terenie WPE do nowych budynków. Dzięki temu kopia dworu ze Studzieńca, w którym zorganizowano odpowiedni wystrój wnętrz, została udostępniona zwiedzającym.
 
Pozyskanie kolejnych, bardzo cennych obiektów zabytkowych, uzupełniających założenia planu zagospodarowania WPE, m. in.:
– kuźni o glinianych ścianach ze Skrzetusza, 
– zagrody olęderskiej, oddającej specyfikę tego osadnictwa w Nowotomyskiem,
– najstarszego na terenie WPE domu ze Zdroju z inskrypcją z datą 1602r. na jednej z belek stropowych (w dużej mierze zrekonstruowanego), 
– drewnianego młyna wodnego z kołem nasiębiernym z Wierzenicy,
– Kościoła z Wartkowic z 1719 roku z pełnym wyposażeniem.
 
2000
Do oferty muzeum trafia nowa impreza plenerowa – dynamiczna prezentacja prac gospodarskich, nawiązująca do jesiennego cyklu rocznego pt. „Pożegnanie lata”.
 
2003-2005
Wprowadzenie kolejnych imprez plenerowych jako atrakcyjnych form upowszechniania ekspozycji skansenu, takich jak: 
– Majówka nad Lednicą – trzydniowe wydarzenie na terenie WPE – otwarta impreza rodzinna z różnymi atrakcjami,
– Ogrody Matki Boskiej Zielnej – święcenie bukietów z ziół, zbóż, kwiatów, warzyw i owoców w Święto Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny 
   w przystrojonej przestrzeni parku,
– Dzień Dziecka – gry i zabawy oraz warsztaty rękodzielnicze dla dzieci i dorosłych.
 
2008-2009
Udostępnienie zwiedzającym wystawy czasowej pt. „Świątki, grajkowie, demony” – prezentującej bogatą kolekcję współczesnej plastyki nieprofesjonalnej ze zbiorów Wielkopolskiego Parku Etnograficznego. Scenariusz wystawy: Marta Romanow-Kujawa. 
 
2009
Otwarcie wystawy czasowej pt. „Opowieści świętych figurek”, prezentującej całą kolekcję ceramiki dewocyjnej, zgromadzonej w Wielkopolskim Parku Etnograficznym – 537 eksponatów. Nawiązuje i rozwija pierwszą wystawę kolekcji z 1994 roku. Scenariusz wystawy: Marta Romanow-Kujawa. 
XVIII-wieczna dzwonnica zostaje przeniesiona z Sokoła Budzyńskiego i ustawiona na placu przy kościele z Wartkowic, stanowiąc uzupełnienie obiektów sakralnych w skansenie. 
 
2010
35-lecie Wielkopolskiego Parku Etnograficznego. W skansenie jest już 60 (z docelowo planowych 70) obiektów architektury i ponad 7000 muzealiów ruchomych. Z tej okazji przygotowano m. in. wystawę jubileuszową: „35 lat WPE” (zbiory własne). Scenariusz wystawy: dr Antoni Pelczyk. 
 
2010 i 2016
Kolejne etapy rozbudowy ekspozycji w dworze ze Studzieńca. 
 
2012 
Udostępnienie wystawy czasowej pt. „Ludowe pasje. Ze zbiorów Stanisława Pasiciela” – pierwszej, publicznej prezentacji kolekcji prac sztuki nieprofesjonalnej Stanisława Pasiciela – wieloletniego dyrektora Muzeum Początków Państwa Polskiego w Gnieźnie.
 
2013
Rozpoczęcie uprawy chmielu (odmiana Marynka) na polu chmielowym  zagrody olęderskiej z Nowego Tomyśla.
 
2015
Zainicjowanie współpracy z grupą rekonstrukcji historycznej „3 Bastion Grolman” i wprowadzenie cyklu wydarzeń w formie inscenizacji pt. „Obóz ćwiczebny Wojsk Wielkopolskich” w scenerii Wielkopolskiego Parku Etnograficznego.
 
2016
Rozpoczęto montaż domu z Dziekanowic w południowej pierzei wsi, a ukończony zostanie w 2019r.
 
2017
Otwarcie wystawy stałej pt. „Wielkopolska rzeźba-wielkopolscy rzeźbiarze”, eksponującej wybór ok. 350-400 rzeźb ze zbiorów współczesnej plastyki nieprofesjonalnej, od 1997 roku gromadzonej w Wielkopolskim Parku Etnograficznym oraz sylwetki ich twórców – 35 wielkopolskich rzeźbiarzy. Scenariusz wystawy: Marta Romanow-Kujawa. 
 
2017-2018
Rozbiórka, przewiezienie i początek odbudowy na terenie WPE plebanii z Noskowa, która uzupełni obiekty sakralne w skansenie.
Wprowadzenie do oferty WPE nowej imprezy plenerowej pt. „Ogród Gier i Zabaw”.
Wielkopolski Park Etnograficzny ukazuje dziś syntetyczny obraz kultury wielkopolskiej wsi, stanowiąc jedną z najbardziej przejrzystych koncepcji odtworzenia struktur osadniczych w polskim muzealnictwie skansenowskim. 
 
tekst B. Prabucki
 
 
Źródła:
Fryza M., Wrzesiński J., Od zabytkowej ruiny do muzeum przestrzennego, w: Custodia Memoriae. Muzeum Pierwszych Piastów na Lednicy, red. A. M. Wyrwa, Lednica 2009.
Fryza M., Wielkopolski Park Etnograficzny. Przeszłość – teraźniejszość – przyszłość, w: XXXV lat Wielkopolskiego Parku Etnograficznego 
w Dziekanowicach, red. A. Pelczyk, A. M. Wyrwa, Biblioteka Studiów Lednickich, Tom XIX, Dziekanowice – Lednica 2010. 
Pelczyk A., Wielkopolski Park Etnograficzny. Między tradycyjną wsią a teorią i praktyką skansenologiczną, Biblioteka Studiów Lednickich, Tom VIII, 2002.
 

 

  • Polityka Prywatności
  • Rodo
  • Kodeks Etyki
  • Umowy o współpracy
  • Patroni/Partnerzy
  • Oferty Pracy
  • Dla mediów
Nagroda Lednickiego Orła Piastowskiego
Nagroda Lednickiego Orła Piastowskiego
Projekt Lednica
Projekt Lednica
Dzwon Mieszko i Dobrawa
Dzwon Mieszko i Dobrawa
Szlak Św. Jakuba na Ostrowie Lednickim
Szlak Św. Jakuba na Ostrowie Lednickim
ANTROPOPRESJA A DZIEDZICTWO ARCHEOLOGICZNE
ANTROPOPRESJA A DZIEDZICTWO ARCHEOLOGICZNE
Urzad
Min Kult
Pomnik historii
Prog Reg
WFOŚ
BIP
Copyright © Lednica 2019

Polityka prywatności