Grodzisko. obecnie niewielka wioska położona w południowej części ziemi gnieźnieńskiej, a niegdyś potężna warownia wzniesiona ok. 25 km na południe od Ostrowa Lednickiego, a więc nieco na uboczu głównego traktu łączącego dwa główne centra monarchii wczesnopiastowskiej: grody w Poznaniu i Gnieźnie. Duże znaczenie grodu, jakie nadali mu pierwsi Piastowie oraz niezaprzeczalną rangę tego ośrodka w czasach późniejszych wyczytać można z treści stosunkowo częstych wzmianek o Gieczu w źródłach pisanych dotyczących okresu panowania dynastii Piastów, a więc odnoszących się do początków kształtowania się polskiej państwowości oraz powolnego krzepnięcia struktur organizacyjnych nowo powstałego państwa. Nie na wszystkie jednak pytania dotyczące historii grodu znaleźć można odpowiedzi na kartach wczesnośredniowiecznych kronik. Nieocenioną pomocą w odsłanianiu nieznanych faktów z dziejów Giecza służy archeologia. Badania archeologiczne, prowadzone w latach 1949-1966 na terenie grodziska i w jego najbliższych okolicach pod kierunkiem doc. Bogdana Kostrzewskiego dostarczyły wielu interesujących odkryć poświadczających wybitną rolę ośrodka w monarchii wczesnopiastowskiej. A zasób naszych wiadomości o grodzie wciąż rośnie dzięki wznowionym w 1993 roku, i trwającymi do chwili obecnej, pracom wykopaliskowym, przynoszącym corocznie odkrycia, rzucające nowe światło na okoliczności powstania grodu, jego rozwój i funkcjonowanie w czasach piastowskich.W świetle wyników najnowszych badań powstanie grodu poprzedzały osady nieobronne, których ślady ujawniono zarówno na terenie grodziska (w jego północnej i południowej części), jak i w jego najbliższym sąsiedztwie. W tym czasie (kon. VIII/1. poł. IX w.) powstała również osada znajdująca się na północ od cypla. Prawdopodobnie nieco wcześniejszą była osada o nazwie Skłoków, usytuowana przy przeprawie przez rzekę Moskawę, ok. 500 m na południe od późniejszego grodu.