Wraz z budową grodu, jego umocnień oraz monumentalnych obiektów świeckich i sakralnych, wzniesiono dwa mosty (wykonane z drewna dębowego) łączące Ostrów Lednicki z lądem stałym.
Widoczne do dziś dwa rzędy wbitych w dno jeziora pali wyznaczają przebieg mostu zachodniego – „poznańskiego”. Ustalono, że mosty opierały się na wiązkach 3-5 pali łączonych jarzmami poprzecznymi i wzdłużnymi. Wysokość niektórych pali nośnych sięgała do 12-14 m. Jezdnia mostu, którego długość dochodziła do 470 m, była na tyle szeroka (około 4,5 m), że można było na nim prowadzić swobodny, ciągły ruch w obu kierunkach. Most ten użytkowano niemal 100 lat (2. połowa X – połowa XI w.).
W wodach jeziora Lednica w trakcie badań prowadzonych przez archeologów podwodnych odkryto kilka drewnianych łodzi. Były to tzw. dłubanki wykonane z jednego pnia drzewa. Najdłuższa z lednickich łodzi ma około 10,5 m długości.
Z przyczółka mostu zachodniego widoczna jest pobliska wyspa Ledniczka ze znajdującym się na niej obiektem obronnym – tzw. gródkiem stożkowatym. Na przeciwległym brzegu (obecnie wieś Rybitwy), do którego dochodził most „poznański”, znajdowała się we wczesnym średniowieczu osada stanowiąca wraz z wyspowym podgrodziem bezpośrednie zaplecze gospodarcze grodu lednickiego.
Zachęcamy do zapoznania się z publikacją J. Góreckiego Gród na Ostrowie Lednickim na tle wybranych ośrodków grodowych pierwszej monarchii piastowskiej
Red. Z. Kurnatowska. A. M. Wyrwa Ostrów Lednicki. Rezydencjonalno-stołeczny ośrodek Pierwszych Piastów
Główki pali mostowych
Nurek z elementami konstrukcji mostu